Over mij als tekstschrijver

Schrijven loopt als een rode draad door mijn leven. Als kind al maakte ik levendige verslagen van alles wat ik meemaakte.
Hoe gelukkig prees ik me toen ik van mijn hobby mijn werk kon maken.
Al weer heel wat jaren geleden ben ik begonnen als freelance correspondent voor regionale bladen. Er ging een wereld voor me open. Dus zó leuk kon werken zijn. Ik vond er alles wat ik nodig heb: creatieve ruimte, contact met mensen en mijn eigen baas zijn. Ik heb duizenden mooie, bijzondere,
ontroerende en inspirerende verhalen aangehoord en die mogen verwoorden. De reacties van de lezers en de geïnterviewden waren hartverwarmend en bevestigden dat ik mijn roeping had gevonden.

Nog steeds schrijf ik voor lokale kranten. 

Gaandeweg werd ik ook steeds vaker door ondernemingen benaderd om persberichten en promotionele artikelen te schrijven. Geen vlakke teksten, maar sprekende woorden die de ziel van de onderneming weergeven en verbinding maken met de lezers, zodat die nieuwsgierig worden. Tot op de dag van vandaag houd ik me daarmee bezig.

Ook ben ik de trotse schrijfster van een aantal boeken. Het begon bij Icea. Zonder vooraankondiging kwam zij op mijn pad. Zij speelde de hoofdrol in een verhaal dat spontaan bij me opkwam en maar niet wilde verdwijnen. En dus besloot ik mijn ideeën toe te vertrouwen aan het spreekwoordelijke papier. Misschien wel omdat ik toen nog geen enkele intentie had om het uit te
geven, begon ik volledig onbevangen te schrijven. Het eindresultaat was een spannende en romantische avonturenroman in twee delen, uiteraard met de naam Icea. Een paar jaar lang dompelde ik me onder in haar magische wereld. Dag en nacht reisde ik met haar mee, laafde me aan haar avonturen, voedde me ermee. Op het moment dat ik de laatste punt zette, miste ik haar al. In Icea is duidelijk terug te lezen dat het leven in mijn optiek vol verrassingen en kleine wonderen zit.

Het smaakte in elk geval naar meer en twee jaar later zag mijn derde boek Sluiproute het levenslicht.

Kennelijk heb ik de sprookjes, waar ik als kind al dol op was, nog altijd niet losgelaten. Stiekem blijf ik geloven dat ze wel degelijk bestaan…