In blijde verwachting!

Geplaatst op door

Ik ben in blijde verwachting. En dat op mijn 47ste!
In dit geval gaat het echter om de geboorte van mijn tweede boek. Volgende week komt de proefdruk binnen. Nu ik erover nadenk, is het opmerkelijk hoeveel gelijkenissen er zijn met het baren van een kind.
Tegen de tijd dat ik uitgerekend was, wilde ik dat alles klaar stond om onze baby een goede start te geven. Dus moest het huis ‘babyproof’ en de babykamer niet alleen gereed, maar ook spic en span zijn, de luiers moesten klaarliggen, de kleertjes gewassen en opgevouwen en de geboortekaartjes zo goed als af. Tegen de tijd dat ik moest bevallen, was ik dan ook bekaf en heb ik onder invloed van de hormonen de term ‘in blijde verwachting zijn’ regelmatig verfoeid.

Veertien jaar later maak ik min of meer hetzelfde mee. Want de afgelopen periode heb ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zitten werken om de laatste correcties door te voeren. Daarnaast moet ik mijn publiciteit op orde houden, contacten met de boekhandels leggen, bestellingen verwerken, administratie voeren, kaft en boekomslag ontwerpen en werd het de hoogste tijd dat ik weer eens een column ging schrijven ;-).
Twee maanden geleden was ik nog in de stellige overtuiging dat ik zeeën van tijd had. Ik was nagenoeg klaar met de boekteksten en had geleerd van de valkuilen die ik had ondervonden bij Icea, Schreeuw van de Vuurvogel. En dus zou het deze keer van een leien dakje gaan.
Dacht ik…
Want nu het drukken dichterbij komt, ontdek ik allerlei kleine tekstuele dingetjes die me ineens irriteren en dus anders moeten. Als ik enkele woorden vervang, is plotseling de opbouw van de pagina anders, waardoor de lay-out aangepast moet worden. Dan zijn de instellingen op miraculeuze verdwenen en zit ik naar een document te kijken dat ik niet meer herken. Jakkes, hoe kan dat nou? En het lezen duurt toch wel langer dan ik geschat had. Gisteren nog zat ik met mijn handen in het haar. Mijn ogen prikten van het langdurig staren naar het beeldscherm.

Ik had verwacht dat het boek er nu al zou zijn, maar net als mijn twee schatten van kinderen die allebei weigerden op de uitgerekende datum acte de présence te geven, ziet ook De Kroon van Trevon niet op de geplande datum het levenslicht. Vermoedelijk zal ik straks alle inspanningen en stress vergeten zijn en alleen maar blijdschap en dankbaarheid voelen, precies zoals ik ervaren heb toen ik mijn kinderen eindelijk in mijn armen kon houden, nadat ik ze -meer dan- negen maanden binnenin me had voelen groeien.
En daar hebben we overigens een opvallend verschil te pakken, want de drachttijd van mijn boeken overstijgt die van de olifant! Zou zo’n olifant op het eind nou ook zo’n stress ervaren, vraag ik me dan af. Nou is dat vast ergens op internet te vinden, maar die zoektocht kan ik me niet permitteren. Ik heb wel wat anders te doen!